เส้นใยบางๆ ที่ขึงพรืดตลอดแนว มันใสและบางจนไม่มีใครจะสังเกตเห็น
เส้นใยนั้นอาจจะสะกิดโดนใครบ้าง โดยที่มันไม่ตั้งใจ......
มันอยู่ของมันอย่างนั้น มันอาจจะไหวบ้างไปตามแรงลม
แต่ผู้ที่เดินผ่านไปมา..."โอ๊ย!! อะไรเนี้ย" "เ...ี่ย อะไรว่ะ".....นานาคำสบถ
ผู้คนนับร้อย ที่ถิ้งถ้อยคำเอาไว้มากมาย...ใยเส้นนั้นได้แต่ร้องไห้
จากที่เคยสงบเงียบ ใยเส้นนั้นกลับฝนตัวเองให้มีความคมขึ้น หรือแม้ยามที่ลมสงบเธอก็จะเเกว่งไกวตัวเองให้เคลื่อนไหวไปมา เวลาที่เธอได้กรีดลงบนเนื้อหนังของใครซักคนมันช่างรู้สึกดีอย่างนี้นี่เอง เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด กลิ่นคาวเลือด สีหน้า ความทรมาน น้ำตา ....ใยเส้นนั้นรู้สึกปรีดายิ่งนัก
เธอทำอย่างนั้นเรื่อยมา จากใยเส้นใสๆ คราวนี้กลับกลายเป็นใยสีแดงสด ผู้คนที่ผ่านไปมาเริ่มหวาดระแวง หลีกเลี่ยงเส้นทางที่จะผ่านใยเส้นนั้น และแล้ว ทางเส้นนั้นก็ไม่มีคนเดินผ่านอีก.....
ทุกอย่างมีที่มาและที่ไป มีเหตุและผลของมัน เหมือนความรู้สึก มันมีฉนวนเสมอ ถึงแม้บางทีที่มานั้นอาจจะดูไร้ค่า ไร้สาระ หรือดูโง่ สำหรับใครบางคนก็ตาม มากเราน้อยเค้า มากที่เค้า น้อยที่เรา .......
เมื่อเส้นใยของความรู้สึกขาดผึง!!!!!!!!!! ไม่มีทางต่อคืน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น