การมองเห็น

สมัยเด็ก เด็กหญิงคนนี้ คิดว่า "คนใส่แว่นโคตรเท่ห์เลย" เธออยากใส่แว่นเหมือนคนอื่น

พยายามทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้ใส่แว่น แต่ยังไงสายตาเธอก็ยังปกติดี จนเธอเริ่มเป็น นางสาว

เธอเริ่มมองอะไรพร่ามัว (เพิ่มขึ้นเล็กน้อย) เธอรีบไปตัดเเว่น เพื่อที่จะได้โก้เหมือนกับคนอื่น แต่ที่ไหนได้

คนอื่นเค้าเลิกใส่แว่นกันไปแล้ว แว่นนั้นก็ถูกลืมไป ถูกทิ้ง หัก เสียสภาพ

เธอทนกับการมองเห็นที่พร่ามัว วันแล้ววันเล่า จนคุ้นเคยกับมัน แล้วคิดว่ามันปกติ

เวลาล่วงเลยจากเดือน เป็นปี เป็นหลายปี จากภาพที่เคยคมชัด กลายเป็นภาพในอดีตที่นึกยังไงก็นึกไม่ออกมีแต่ภาพเลือนลาง ภาพซ้อน

วันนึงเธอได้เข้ารับการตรวจสายอีกครั้ง พร้อมกับตัดแว่นใหม่ แต่คราวนี้ไม่ใช่เพื่อว่าอยากเท่ห์เหมือนใครๆ แต่เพียงแค่อยากมองโลกให้สดใสมากขึ้น............

และแล้วแว่นก็มาส่ง.....คราวนี้ไม่ว่าเธอจะมองอไรก็ชัดเจนและสดใสมากขึ้น จิตใจเธอเบิกบาน

เธอนั่งริมหน้าต่าง มองไปตึกนั้นบ้าง ตึกนี้บ้าง ตึกโน้น ตึกนู้นนนน............

มองใบไม้ที่ทับซ้อนกันเป็นเลย์เยอร์...ราวตากผ้าที่อยู่ระเบียงหอพักตึกถัดไป 

พร้อมกับค่อยๆ ละเลียดเค้กส้มเเช่เย็น ความหวานอมเปรี้ยวของเค้กนี้ ทำให้อรรถรสในการชมวิวครั้งนี้ มีรสชาติมากขึ้นเป็นกอง..

ตั้งแต่วันนี้ไป จะชดเชยกับสิ่งที่เสียไปให้มากที่สุด จะเก็บทุกรายละเอียด ...

"การมองเห็นภาพชัดเจน ใจก็เป็นสุขแล้ว"

เด็กหญิงมะม่วง (หน้าบึ้ง)  5555+

มะม่วงเจ๋อ กับแว่นใหม่