ความเร็วทวีขึ้นทุกที ตอนนี้ลมที่พัดเข้ามา ทำให้เราไม่สามารถลืมตาขึ้นได้
หนังหน้ารู้สึกว่ามันจะไปรวมตัวกันหนีสายลมอยู่ที่หลังหู น้ำตาไหลรินไม่หยุด
ร่างกายของเรากำลังเคลื่อนต้านกับแรงลมอยู่ จังหวะที่พุ่งทะยานขึ้นฟ้า และดิ่งลงสูงสู่เบื้องล่าง บวกกับเส้นทางที่แสนจะคดเคี้ยว ชวนคลื่นเหียนอาเจียนยิ่งนัก เหมือนกับผิวหนังกำลังจะหลุดลอก ไปกับแรงลมที่โหมกระหน่ำ...น้ำตาที่ไหลรินไม่ขาดสายทำให้ทัศนการมองเห็นไม่ดีเลย....จะทำอย่างไร ในสมองมันกลวงเบาหวิว ไส้กับกระเพาะกำลังฟาดฟัน พัวพัน อิลุงตุงนังกันอย่างยุ่งเหยิง
ลมเริ่มเบาลง สถานะการณ์กำลังสงบ แต่ภายในร่างกายยังคงหมุนอยู่ ชั้นเดินลงจากรถขบวนนั้นอย่างทุลักทุเล ไม่มีแม้แต่แรงที่จะยืน ร่างกายสั่นเทา น้ำตายังไม่หยุดไหล ใจยังไม่หยุดสั่น
แม้ลมนั่นจะสงบนิ่งแล้ว แต่ความกลัวนั้นเหมือนกับเรื่องราวนั้นยังอยู่
............ชั้นทรุดตัวลงนั่งกับพื้น แต่รู้สึกได้กับความอุ่นที่สัมผัสกับไหล่ที่สั่นระริก ชั้นจึงหันไปยังต้นทางของความอุ่นนั้น พร้อมกับพบกับรอยยิ้ม รอยยิ้มที่ไม่ทีการเเสร้งทำแต่อย่างใด มือนั้นค่อยๆ ประคองชั้นขึ้นอย่างถนุถนอม....เราสบตากัน พร้อมกับพยักหน้าถามความมั่นใจว่าชั้นไม่เป็นไร ก่อนที่เราจะจากกัน
เป็นการรู้จักกันที่ไร้ซึ่งบทสนทนาใดๆ
ขณะที่ชั้นกำลังตกอยู่ในภวังค์นั้น ความกลัวที่มีอยู่กลับหายไปจนหมด.......เหลือเพียงช่องว่าง
ที่ชั้นต้องการให้ความอบอุ่นที่จากเพิ่งไปมาเติมเต็ม....แต่ชั้นจะไปหาสิ่งนั้นได้อย่างไร...................
ชั้นจึงกลับมายังที่เดิม วันเดิม เวลาเดิม...."แม้จะเพียงอาทิตย์ละวันเท่านั้น"
"เด็กหญิงหน้าบึ้ง กับเจ้าขนฟู"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น