การพบกันนอกสถานที่ครั้งแรก ...
ตื้นเต้น ดีใจ เรียงลำดับเหตุการณ์ไม่ถูก
การเตรียมการคลาดเคลื่อน
ชั้นปล่อยให้เธอรอ 1 ชม.
การเดินทางแบบเร่งรีบ ใจของชั้นไปถึงยังที่ที่เรานัดกันแล้ว
ใจของชั้นมันเร่งความเร็วกว่าแรงเคลื่อนของแท็กซี่
ชั้นอยากจะบอกคุณลุงว่า เหยียบคันเร่งอีกนิดได้มั้ยค่ะ........
ฝนเริ่มโปรยปราย.......
ชั้นเป็นห่วงเธอเหลือเกิน.....................
ขอบคุณ: น้องสาวที่ทำให้ชั้นได้พบเธอ
ขอบคุณ: ลุงเเท็กซี่ที่ไม่มีตังทอน (ทั้งๆที่ตอนแรกเราทะเลาะกันจะเป็นจะตาย) จนเธอต้องเอาเงินมาจ่ายให้
ขอบคุณ: ฝนที่โปรยปราย ทำให้เราท้งสองเย็นสบาย แต่ไม่ถึงกับเปียก
ขอบคุณ: เพื่อนของชั้นที่แสดงงาน แล้วทำให้เรามีหัวข้อสนทนากันมากขึ้น
ขอบคุณ: ยาแก้หวัดที่บังเอิญพกไป ให้เธอเก็บไว้ (เพราะเธอบ่นว่าเป็นหวัด) อยากให้เธอสบายดีน่ะ
ขอบคุณ: รถเมล์สาย 12 ที่ทำให้เราได้เดินละเลียดชมบรรยากาศสองข้างทาง (วนอยู่ 2 รอบ)
ขอบคุณ: มล.คึกฤทธิ์ ที่ทำให้บทสนทนาของเรามีอรรถรสมากยิ่งขึ้น
ขอบคุณ: ป้าขายหมูปิ้งที่ชมว่าคู่เราน่ารัก 5555+ ออกจะโหด
ขอบคุณ: คนมาขอตัง ที่ทำให้เราได้สัมผัสกัน
ขอบคุณ: ระยะทางที่ทำให้ชั้นได้เห็นรอยยิ้มของเธอเปื้อนเหงื่อ
ขอบคุณทุกๆอย่าง ทั้งบรรยากาศรอบข้าง เนื้อเรื่องที่เราหยิบยกมาคุยกัน การสนทนาของเราดูอร่อย จนไฟที่ประดับข้างจืดซ่ะสนิท เพิ่งรู้ว่าอนุเสาวรีย์ประชาธิปไตย เวลาเดินวนมันก็สนุกดี
อากาศที่กำลังพอเหมาะ บรรยากาศที่ประดับประดาไปด้วยไฟ ผู้คนไม่มากมาย รถวิ่งกันพอประมาณ
อยากจะบรรยายภาพของเมื่อวานให้มากที่สุด แต่มันล้นจนอธิบายเป็นตัวหนังสือไม่ทันใจ
เธอบอกว่าไม่อยากจดบันทึก เพราะไม่อยากให้มีร่องรอยอะไร แต่ชั้นกลับคิดว่ามันคือเรื่องสวยงามที่น่าจดจำ ชั้นอยากจะบันทึกไว้ เพราะทุกข้อความในนี้มันแฝงบรรยากาศของเมื่อคืน ทุกคราวที่ชั้นกลับมาอ่าน ชั้นจะยังได้กลิ่นดิน กลิ่นไอฝน เสียงหัวเราะ รอยยิ้ม ท่าทางการมัดผม...
วันนี้เด็กหญิงไม่น่าบึ้ง เธอยิ้มแก้มปริ อมสีชมพู...........
รักภูเขาทองค่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น